"birisini sevmeye kalkismak, onemli bir ise girismek gibidir, bilirsin. enerji, kendini veris, korluk ister. hatta baslangicta bir ucurumun uzerinden sicramanin gerektigi bir an vardir. dusunmeye kalkarsa atlayamaz insan.''
(bkz: sartre)
vaktiyle her buyuk beklentiden sonra gelen hayal kirikligi basligina
aldatilmis cocuk yuzleri gibi kalmak diye bir entry girmisim. ''ah be stuven''
soyleyemedigim/anlatamadigim/yapamadigim...
-cok sey soylemis/soyleyebilmisimdir oysa- belli ki soyleyemediklerim hep icimde kalmis/kaliyor. ama degil mi ki ''kalp kirilip catladikca duygulari sizdirabilmesi zorlasiyor'' ben de hakliyim. ne soylesem eksik kalacagini biliyorum. sonuc; bir tur vazgecis, tukenis ve sessizlik.
not: ekşi sözlük entry'lerimden.
