''sana karsi sucluluk hissediyorum. sana kurmam gereken bir cumle var, onu kuramadikca acimasizim. seninle konusurken 30 kere dusunmek yoruyor. sen normal davranabiliyorsun, ben yapamiyorum, beni zorluyor bu durum. ki aramizda aziz olan sensin su noktada. ortamdaki kotu adam olmak istemiyorum. belki bunu bir sekilde duzeltebilirim ve bunu dusunmek -ve haksizlik- acimasizca. kotu bir sey yapiyorum ve engel olamiyorum. seninle konusmak istemedim ve bunu sen olmadan da hatirliyorum, surekli olarak ama sen katliyorsun. burdayken bile yuzune bakamiyorum, bu benim yuzumden. bunu saklamiyorum. anlatabilirim sana. belki bana karsi olan iyi hislerin biter, kotu biri oldugumu gorursun. sana acik bir teklif yapayim, sana anlatayim, yorumunu yap, sorularini sor, her konuda butun cevaplarini al ve durust olucam. anlattigim her seyden sonra hala bana olumlu bakarsan bu sefer benim istedigim olsun. sonra ne olacak gorelim, olumlu bakmazsan gidersin ve cevaplari almis oluruz her iki durumda da, is cozulur. ikimiz de mutlu oluruz belki? gel.
... gozumu her kapadigimda, bir yildir her aklima geldiginde yaptiklarim boyle. ne yapayım engelleyemiyorum, engelleyebilsem niye engellemeyeyim.
ve ne yapmami bekliyorsun? sana ne kadar mantikli cevaplar vermemi istersin? neden bu kadar iskolik oldum saniyorsun, kafami bosaltmak icin. keske dogmasaydim. keske daha iyi bir insan olsaydim.'' *
uzun sure ''gel'' demesini duymayi bekledim ve bunu yillar sonra -ustelik bu ulkeden temelli gitmeden bir hafta once- soyluyor. yarim kalmis, biraz kirik dokuk, cokca darmadagin bir hikayenin hangi parcasiyim bilmiyorum. gonul ister(di) ki böyle olmasin.
not: ekşi sözlük entry'lerimden.
